Een groep diepzeeduikers keerde terug van de Zuidelijke Oceaan met een vreemd verhaal: ze hadden de oceaan horen ‘kwaken’. Wat op zichzelf al merkwaardig genoeg was, bleek geen eenmalig voorval te zijn. Dit mysterieuze geluid, dat snel bekend kwam te staan als de ‘bio duck’, trok al in de jaren 1980 de aandacht van wetenschappers en is sindsdien een onderwerp van intensief onderzoek.
Het raadselachtige geluid vastgelegd
In de jaren 1980 registreerde een team onderzoekers in het South Fiji Basin vier bursts van kwak-achtige geluiden. Ross Chapman van de Universiteit van Victoria sloot zich in 1986 aan bij het project. Hij beschreef het geluid en de aanvankelijke scepsis: “Het geluid was zo herhalend dat we in eerste instantie niet konden geloven dat het biologisch was.”
Na samenwerking met Australische onderzoekers werd ontdekt dat soortgelijke geluiden ook op andere locaties nabij Nieuw-Zeeland en Australië waren waargenomen. Chapman suggereert dat de geluiden waarschijnlijk conversaties tussen zeezoogdieren waren: “Misschien praatten ze over eten, of ouders met hun kinderen, of ze maakten opmerkingen over dat gekke schip dat constant heen en weer voer,” grapte hij.
(lees verder onder de afbeelding)
Een schip als luisterpost
Het genoemde ‘gekke schip’ was uitgerust met akoestische antennes en hydrofoons die hielpen om de bron van het geluid te lokaliseren. Dankzij het unieke ontwerp konden de onderzoekers de richting van de geluiden bepalen, die vanuit verschillende kanten rondom het schip kwamen. Wat hen opviel, was hoe de geluiden zich gedroegen als een gesprek. Chapman merkte op: “Het meest verbazingwekkende was dat als één spreker aan het woord was, de anderen stil bleven, alsof ze luisterden. Vervolgens stopte de eerste spreker en luisterde naar de reactie van de anderen.”
De bron eindelijk ontdekt
Ondanks intensief onderzoek werd geen enkel dier dat de geluiden maakte visueel geïdentificeerd. Het grote doorbraakmoment kwam in 2014, toen een studie bevestigde dat het ‘bio duck’-geluid afkomstig is van de Antarctische dwergvinvis (minke whale). De frequenties en pulspatronen van hun roepen kwamen overeen met de mysterieuze kwakgeluiden.
Een goudmijn aan informatie
In november dit jaar presenteerde Chapman zijn bevindingen tijdens de 187e bijeenkomst van de Acoustical Society of America. Hij benadrukte dat het onderzoek een schat aan nieuwe informatie heeft opgeleverd: “We ontdekten dat de data een goudmijn bevatte met nieuwe inzichten over verschillende soorten geluid in de oceaan, inclusief geluiden van zeezoogdieren.”
De ‘bio duck’ blijft een prachtig voorbeeld van hoe nieuwsgierigheid en technologie samen kunnen werken om mysteries in de natuur te ontrafelen.
(Afbeeldingen: Unsplash)